Jelle Weever is de bruggenbouwer van Regio Zwolle
Als het Nederlands elftal speelt, zitten er miljoenen bondscoaches voor de televisie. Jelle Weever is de eerste die toegeeft dat hij daar absoluut bij hoort. Hij heeft over veel zaken een stevige mening, maar alleen aan de zijlijn schreeuwen? Nee, die positie past hem niet. Natuurlijk is hij eerst en vooral directeur van Weever Groep in Kampen, maar daarnaast neemt hij als gloednieuwe voorzitter van Economic Board Regio Zwolle ook de rol in de spits. “Als je je stoort aan dingen, moet je zelf aan de slag gaan om iets te veranderen.”
We hadden het zo mooi gepland; de afspraak met Jelle Weever op één van de laatste prachtige, zomerse dagen van dit jaar. We waren zelfs speciaal locaties wezen scouten rondom de Hessenpoort. Alles om foto’s te kunnen maken met de mooiste uitzichten over het Zwolse bedrijventerrein. Om 9.00 uur ’s ochtends is er echter niks van die uitzichten te zien. Het is mistig. En dus moeten we improviseren. Jelle is relaxt en ontspannen. “Op dit soort dingen heb je geen invloed toch?”, zo klinkt het nuchter. Deze zin blijkt alvast alles over zijn karakter te zeggen, want Jelle is moeilijk van z’n stuk te krijgen. “Nee, ik maak me niet zo snel druk”, zo lacht hij als we rustig van een kop koffie genieten. Het knisperende haardvuurtje op de achtergrond brengt ons alvast helemaal in de sferen van deze herfsteditie. “Het gaat zoals het gaat. Daarin ben ik wel heel nuchter ja.”
Als ondernemer en bestuurder komt die nuchtere houding hem goed van pas, maar Jelle is de eerste die toegeeft dat hij daarin een flinke ontwikkeling heeft doorgemaakt. “Ik stond vroeger liever op de achtergrond”, zo blikt hij terug. “Op school ging het niet zo goed en ik was echt zoekende naar wie ik was en wat ik wilde. Zo heb ik ook heel lang getwijfeld of ik wel in het bedrijf van mijn ouders wilde werken. Ik vroeg mezelf af of ik nou echt een ondernemer was of alleen ondernemend. Ik voelde namelijk wel dat ik het leuk vond om dingen in beweging te brengen, maar of het ondernemerschap nou bij me paste? Mijn ouders hebben dat ook wel een beetje proberen te temperen. Ze vonden het belangrijk dat ik iets zou doen wat ik zelf leuk vond. Ze wilden me niet pushen. Tegelijkertijd kregen ze ook te maken met behoorlijke ondernemerstegenslagen. Thuis hadden we het periodes echt niet breed, dus mijn ouders zeiden regelmatig: ‘Ach, ga lekker wat anders doen joh’. En dus ben ik gewoon gaan studeren en ging ik vervolgens bij verschillende bedrijven werken.”
Bruggenbouwer
Hoewel Jelle het bouwbedrijf van zijn ouders zeker interessant vond, had hij zelf lange tijd een totaal andere ambitie: hij wilde sportverslaggever worden. “Sport was mijn grote passie. En nog altijd eigenlijk. Ik droomde er stiekem van om de nieuwe Jack van Gelder te worden”, zo lacht Jelle breed. “Zelf racete ik op hoog niveau. Ik trainde zes dagen in de week. Eigenlijk was studeren en sporten mijn leven. In 2009 werd ik zelfs Nederlands kampioen karten. Voor mij was dat wel echt een belangrijk omslagpunt. Niet zozeer omdat ik een carrière in de autosport ambieerde, maar omdat succes goed is voor een mens. Het gaf me veel meer zelfvertrouwen. Ik leerde dat als je hard werkt, je echt mooie dingen kunt bereiken. Als ik nu terugkijk, dan heb ik in die periode zoveel geleerd dat ik nu als ondernemer meeneem. Vasthoudendheid, nooit opgeven, werken in een team en mensen motiveren. Jezelf niet onder laten sneeuwen, maar juist vechten voor je plek. In mijn ontwikkeling is die periode wel heel belangrijk geweest. In dat proces raakte ik langzaam dat onzekere kwijt en kreeg ik een beter beeld van wie ik was. Zo kwam ik ook tot de conclusie dat die vragende rol van een verslaggever helemaal niet bij me past. Ik ben veel liever zelf aan de bal om de lijnen uit te zetten. Ik ben een bruggenbouwer. Dat is de kern van wie ik ben en wat ik graag doe. Mensen verbinden en bij elkaar brengen, daar geniet ik van.”
En dus begon Jelle zich te beseffen dat het ondernemer-schap misschien toch wel op zijn lijf geschreven was. Toen er een functie als werkvoorbereider in het familiebedrijf vrijkwam, besloot hij die te grijpen. Nog zonder duidelijke intenties, maar hij voelde wel de behoefte om het uit te zoeken. “Ik wilde kijken of ik het leuk zou vinden. En of het bij me paste. Al snel merkte ik dat ik er energie van kreeg. Dat ik het leuk vond om mensen en klanten te enthousiasmeren en ook om creativiteit in het bouw-proces aan te brengen. Ik wist: dit is het. Hier wil ik in verder. Drie jaar later nam ik het bedrijf samen met mijn broer over.” En daarmee kwam officieel de vierde generatie van het familiebedrijf aan het roer. Mooi en bijzonder natuurlijk, maar ook een hele verantwoordelijkheid. “In veel familiebedrijven zie je dat de vorige generatie met een lange arm in het bedrijf blijft zitten, maar onze vader gaf ons gelukkig alle ruimte om fouten te maken en verder te groeien”, zo vertelt Jelle daarover. “En dat is wat we deden. We begonnen met dertig medewerkers, inmiddels gaan we richting de honderd. Dat gebeurde allemaal heel organisch. We dachten niet al te veel na, maar gingen er gewoon vol voor. We werkten hard en gaven gas, namen zoveel mogelijk klussen aan. Want als je wil groeien en winnen, moet je wedstrijden spelen. Daarin maakten we natuurlijk ook fouten en kwamen we in zware periodes terecht. Dat was niet leuk, wel heel leerzaam. En dat vertel ik ook graag aan andere ondernemers: ieder bedrijf heeft z’n eigen uitdagingen en nergens gaat het vanzelf. Overal zie je die golfbeweging. Ik zeg altijd: het is net als je relatie thuis. In periodes is dat leuk en in periodes minder leuk. Dat hoort erbij en daar leer je van.”
Sterktes en zwaktes
Voor iemand van slechts 38 jaar heeft Jelle ontzettend veel zelfkennis. In ons gesprek benoemt hij haarfijn waar zijn kwaliteiten liggen, maar tegelijkertijd schuwt hij het bespreken van zijn valkuilen niet. Integendeel zelfs. Hij toont zich regelmatig kritisch over zijn eigen mindere punten, maar hij is ook altijd bezig om zichzelf daarin verder te ontwikkelen. “Ik ben veel met persoonlijke ontwikkeling bezig ja”, zo knikt Jelle. “Ik weet heel goed wat ik wel en niet kan. En juist omdat ik mezelf zo goed ken, is die onzekerheid van vroeger aardig weggeëbd. Die zelfkennis zorgt namelijk voor zelfvertrouwen. En ik weet inmiddels ook dat geen mens perfect en compleet is. Ondernemers denken heel vaak dat ze álles zelf moeten kunnen, maar dat is natuurlijk onzin. Het is juist een kracht om te herkennen waar je niet goed in bent. Dat heb ik wel geleerd: draag de zaken die niet goed bij jou passen over aan mensen die dat wél goed kunnen. En verzamel vooral ook mensen om je heen met wie je kan sparren, klankborden en met wie je je dilemma’s kan bespreken. Ik heb dat vroeger zelf niet genoeg gedaan, omdat ik zoveel mogelijk zélf wilde oplossen. En dus hield ik veel voor mezelf. Nu weet ik hoe fijn het is om eens in de zoveel tijd je zorgen uit te kunnen spreken bij mensen die je vertrouwt. Ik zou willen dat ik dat besef eerder had gekregen, want ik had mezelf daarmee een hoop ellende kunnen besparen.”
Als mede-eigenaar van het familiebedrijf heeft Jelle het al druk genoeg, maar toch kiest hij er bewust voor om zich ook actief in te zetten als bestuurder. Een hobby, zo noemt hij dat zelf. En dat wordt ook wel duidelijk als hij hierover spreekt. Zijn ogen beginnen te fonkelen en de woorden rollen vol passie over zijn lippen. Zonder twijfel formuleert hij zijn standpunten. De ene keer rustig overdenkend, de andere keer in felle bewoordingen. Jelle lijkt voor dit vak gemaakt, maar grappig genoeg kwam hij er puur toevallig in terecht. “Mijn vader zat in de politiek en ik vond dat wel leuk en interessant. Ik ben gaan helpen in het bestuur van de VVD en via via werd ik gevraagd om het bestuur van MKB-Nederland Regio Zwolle te versterken. Dat leek me wel wat. Waarom? Omdat ik een stem wil geven aan de mkb-ondernemers in onze regio. Toen we op een gegeven moment zonder voorzitter zaten, kreeg ik de vraag of ik dat gat een halfjaar wilde opvullen. Ach, waarom niet? Dat tijdelijk mondde uit in bijna acht jaar.”
Een sterke mening
Jelle was nog hartstikke jong toen hij aan de slag ging als voorzitter van MKB-Nederland Regio Zwolle. En hoewel het allemaal niet zo gepland was, voelde hij zich meteen thuis in zijn nieuwe rol. “We groeiden, behaalden successen in de lobby en op één of andere manier had ik de gunfactor”, zo glimlacht Jelle wat ongelovig. “Ik sta er nog weleens van te kijken, want eerlijk is eerlijk; ik vind overal wat van en dat is soms best vervelend. Mijn mening is namelijk niet altijd ongezouten. Ik probeer altijd eerlijk en duidelijk te zeggen waar het op staat en ik maak dingen niet mooier dan ze zijn. Grappig genoeg werd dat hier juist gewaardeerd. In deze functie moet je belangrijke onderwerpen steeds weer blijven aankaarten. Soms tot vervelens toe. En dan maakt het me niet uit wie er voor me zit. Als ik een doel voor ogen heb, ga ik er vol voor. Ja, ook als ik aan tafel zit met Rutte of Máxima. Of ik dat dan niet bijzonder vind? Nou, nee. Ik zit daar om iets te halen. En daar gaat al mijn focus naar uit. In mijn nieuwe rol als voorzitter EBRZ zal ik mijn stijl wel iets moeten aanpassen. Daar wordt nog meer een verbindende rol gevraagd.”
Met Jelle als jonge, fanatieke voorzitter kreeg MKB-Nederland Regio Zwolle weer wat kleur op de wangen. Dat was nodig ook, want de organisatie lag op z’n gat. Jelle investeerde samen met zijn medebestuursleden daarom bewust veel tijd in het verwerven van een goeie positie en het neerzetten van een gelijkwaardige samenwerking tussen overheid, onderwijs en ondernemer. “Het verbinden van de regio zodat we écht samen stappen kunnen zetten is daarin wel een belangrijk thema geweest”, zo vertelt Jelle. “Daarnaast vond ik de human capital agenda één van de grootste onderwerpen. Als regio worstelen we allemaal met de krappe arbeidsmarkt, met het vertrek van jong talent naar de Randstand. Daarom is het zo belangrijk om te investeren in zittend en toekomstig personeel. Een leven lang leren, het benutten van ieders talenten. Daar geloof ik ontzettend in en ik ben blij dat we als regio daarin zulke grote stappen hebben gezet. Dat is ook één van de redenen dat ik zo geniet van deze functie. Je kan namelijk écht iets in beweging zetten. Dat geeft de bruggenbouwer in mij heel veel voldoening.”
Jelle valt even stil terwijl hij even voor zich uitstaart. “Als mens geniet ik ervan om iets te kunnen bijdragen, maar vanuit huis heb ik ook altijd geleerd dat het belangrijk is om iets terug te geven aan de maatschappij”, zo klinkt het. “Persoonlijk vind ik dan ook dat iedereen iets van vrijwilligerswerk zou moeten doen. Dan zouden we er als land een stuk beter voorstaan.” De toon van Jelle wordt wat feller als hij over dit onderwerp spreekt. Hij vindt het pijnlijk dat we als land zo’n tekort aan vrijwilligers hebben. “Als jouw kind bij een vereniging zit, dan doe je ook maar wat binnen die vereniging. Als je dat nog niet eens kunt opbrengen… Voor mij is dat heel simpel: wil je dat niet? Dan ben je niet welkom. Tenzij je het niet kunt natuurlijk, dat is wat anders. Als ik voorzitter van de plaatselijke voetbalclub zou zijn, zou ik dat meteen invoeren.”
Aanjagen
Begin deze zomer kondigde Jelle aan de voorzittershamer van MKB-Nederland Regio Zwolle over te dragen aan Berthran Selles. Zijn twee bestuurstermijnen zitten erop en hij heeft besloten geen ontheffing te vragen om nog eens vier jaar verder te gaan. “Ik ga het wel missen, want ik laat wel iets los waar ik jaren mijn ziel en zaligheid heb ingestopt”, zo blikt hij met lichte weemoed terug. “Tegelijkertijd vind ik het ook echt mooi geweest. Ik heb alle cyclussen doorlopen en ik wil ook voorkomen dat het te veel een Jelle Weever-club wordt. Nieuwe, frisse energie is altijd goed.” Voor Jelle betekende dit niet alleen een einde van een tijdperk, maar ook het einde van een hobby. En dus vroeg hij zichzelf af: wat nu? “Toevallig ging Rob Zuidema net weg als voorzitter bij Economic Board Regio Zwolle. Dat leek me wel wat, dus ik heb gesolliciteerd. Ik vind het heel eervol dat die keuze op mij gevallen is en ik heb heel veel zin om aan de slag te gaan. Of ik al duidelijke plannen heb? Je moet altijd een doel hebben, anders is het saai. Dat is toch die topsporter in me denk ik, haha!”, zo lacht Jelle breed. “Maar ja, ik weet wel waar ik aan wil werken”, zo klinkt het vervolgens zelfverzekerd. “Mijn voorgangers laten een mooie basis achter. Ik ben heel blij dat de aftredend voorzitter de lijn naar een volwaardig adviesorgaan heeft ingezet. Daar werk ik graag op door. Wel viel het me op dat er geen regionale economische visie is. Dat verbaast me en daar wil ik zeker mee aan de slag. Daarnaast zou ik heel graag het thema arbeidsproductiviteit omarmen en sectoren aanmoedigen om met een plan te komen. Want hoe zorg je dat je over vijf jaar evenveel omzet draait, maar met minder mensen? Als je nu tien medewerkers hebt, moet je over een aantal jaar hetzelfde geld verdienen met zeven. En dus moet je kijken naar robotisering, digitalisering. Ik vind het onze taak als Economic Board om de regio daarin te inspireren. Wij moeten die thema’s blijven verzamelen, maar ook blijven aanjagen wat we belangrijk vinden. Want als je niet tegen de bal aan blijft trappen, valt de boel stil. Vroeger stond er bij mijn oma op de wc een tegeltje die ik altijd heb onthouden: ‘Zonder moeite krijg je niets wat de moeite waard is’. Dat motto probeer ik zoveel mogelijk na te leven.”
De afgelopen jaren heeft Jelle wel bewezen dat hij die moeite zeker niet uit de weg gaat. In tegendeel zelfs, hij heeft een enorme drive om de belangen van de ondernemer zo goed mogelijk te behartigen. En dus rijst de vraag: zien we Jelle ooit terug in Den Haag? “Nee, ik heb niet de ambitie om de politiek in te gaan. Ik vind het offer te groot. Ik wil niet weg uit de regio, mijn gezin weinig zien en mijn bedrijf loslaten. Daarvoor vind ik het ondernemerschap nog veel te leuk en daarvoor heb ik ook nog te veel doelen en ambities met de Weever Groep. Misschien kijk ik er in de toekomst anders naar, maar op dit moment zie ik mezelf niet in de politiek.”
Collectief
Nu Jelle op het punt staat het ene avontuur af te sluiten en aan een nieuwe te beginnen, is dit ook het perfecte moment om terug te kijken. Want hij zal wel trots zijn op al die mooie dingen die hij met Regio Zwolle heeft bereikt. Toch? Nou, het woord ‘trots’ komt niet echt in het woordenboek van Jelle voor. “Ik ben niet een persoon om trots te zijn. Trots maakt lui”, zo zegt hij onomwonden. “Als je iets hebt bereikt, moet je weer naar een volgend station. Mijn blik is dus allang weer gericht op de toekomst. Maar als ik dan iets moet noemen? Dan ben ik vooral trots op hoe wij als regio elkaar de ruimte gunnen. Er is geen andere plek in Nederland waar overheid, onderwijs en ondernemers zo goed samenwerken. Daar mogen we als regio best trots op zijn. Maar ook hier geldt: wees niet tevreden, probeer altijd te kijken hoe je samen nog verder kunt komen. Dat zou ik ook graag aan ondernemers mee willen geven: weet waar je staat met je bedrijf, maar wees je vooral bewust van het feit dat je moet beginnen met doorontwikkelen. Ga nadenken over hoe je kan groeien met minder mensen. Daarnaast kan ik niet genoeg benadrukken hoe belangrijk een lidmaatschap van een plaatselijke ondernemersclub is. Nu ik officieel weg ben bij MKB-Nederland Regio Zwolle is dat niet langer preken voor eigen parochie en dus kan ik dat zeggen. Ondernemersverenigingen kunnen alleen bestaan bij gratie van leden. Hoe meer ondernemers zich aansluiten, hoe meer slagkracht je samen hebt. Mensen vragen snel: ‘Ja, maar what’s in it for me?’ Laat dat los. Denk in het collectief. Als je als regio niet als collectief functioneert, word je een krimpregio als Noordoost-Groningen. Dan ligt alles op z’n gat, gaan jonge mensen weg en wil nieuwe aanwas er niet wonen. Laten wij als regio zorgen dat we die handen ineen blijven slaan en samenwerken waar we kunnen. Dat is zo belangrijk.”
