Culinair activist Dennis Mijsen begint nieuw zakelijk avontuur
Het duurt ongeveer tien minuten en hup, daar verdwijnen de schoenen van Dennis Mijsen met een kleine boog in het gras. “Ik voel me beter op blote voeten. Wil het liefst de natuur onder mijn voeten voelen.” De eerste vooroordelen schieten bij jou als lezer waarschijnlijk al door het hoofd. “Oh, wordt het weer zo’n verhaal…” Hij haast zich dan ook om er aan toe te voegen: “Nogmaals, ik sta echt met beide voeten op de grond hoor. Maar, ik ben niet zweverig hoor. Ik wil hier echt een bestaan mee opbouwen, dus ik wil het wel zakelijk houden.”
Met ‘hiermee’ bedoelt hij The Native Chef, zijn cateringbedrijf waarmee hij drie jaar geleden is begonnen. “Ik ben een kleine twaalf jaar actief geweest met een eigen reclamestudio. Dat was echt buffelen, maar ik heb het lang met plezier gedaan. Nadat ik te maken kreeg met enige negativiteit en tegenwoordig iedereen met een LOI-cursus zich blijkbaar grafisch vormgever mag noemen, had het vak voor mij niet meer de inhoud die het ooit wel had.”
De grote vraag die hij zichzelf stelde (“is dit wat ik tot het einde van mijn werkzame leven wil doen?”), was gauw beantwoord: NEE! “Noem het een midlifecrisis. Maakt me niets uit, als het maar een naam heeft. Ik was gewoon niet meer gelukkig in mijn werk”, aldus Dennis die besloot een opleiding te volgen bij ‘Living by nature’ en zichzelf de technieken van bushcraft (overleven in en in eenheid met de natuur) meester te maken. “Ze waren daar gewend om al het eetbaars bij elkaar te gooien, maar dat is niet mijn stijl, dus ik bood me aan om een maaltijd te maken. Al zeg ik het zelf, het was een toffe maaltijd waarbij ik gebruik heb gemaakt van een oude kooktechniek, namelijk koken in een kuil. Voor mij kwam alles bij elkaar: de passie voor het maken van lekker eten en de liefde voor de natuur. Mijn zoon zei later tegen me: ‘Pa, ik heb je nog nooit zo gelukkig gezien’. Dat was voor mij de doorslaggevende reden het roer echt om te gooien.”
Culinair activist
De volgende grote vraag die zich aandiende (“kan ik hier iets mee”), was ook gauw beantwoord: JA! Op het moment dat hij de ontstaansgeschiedenis van The Native Chef uit de doeken heeft gedaan, komen in het Worpplantsoen in Deventer de eerste reacties van voorbijgangers los: “wanneer is de uitzending?” en “we komen zo aanschuiven.” Niet vreemd, als je weet dat Dennis ten bate van de foto zijn mobiele keuken heeft opgesteld en bezig is om boven een vuurschaal een prachtige tomahawk te garen. In het park! “Ja, overal waar ik op vuur kan koken, kan ik mijn keuken opbouwen.” Hij beschouwt zichzelf als een culinaire activist, want met zijn catering op locatie wil de Deventernaar zijn klanten graag overtuigen dat de wereld vol voedsel zit, maar dat we het niet meer zien of er zelfs gewoon overheen lopen. “Zevenblad, dat is de spinazie van de Romeinen. En hier”, wijst hij naar het gras. “Madeliefjes. Van de knoppen kun je kappertjes maken. En gebruik eens wups (wortel, ui, prei, selderij) en een bot om soep te trekken in plaats van een bouillonblokje.”
Dennis is een autodidact kok en kan prachtig vertellen. Hij neemt je mee in zijn belevingswereld. Betekent dat ook dat hij moeite heeft met de zakelijke kant van het ondernemerschap? “Nou, moeite… Ik kan vertrouwen op mijn kwaliteiten als cateraar, maar ik wil het echt commercieel neerzetten, want de schoorsteen moet wel roken. Ben geen salesman met snelle verkooppraatjes, maar ook geen liefdadigheidsinstelling.”
Meer, meer, meer
“Vanaf de start van The Native Chef ben ik wel met contracten gaan werken”, vervolgt hij zijn relaas terwijl de tomahawk nog een keer wordt omgegooid en inmiddels een glaasje rode wijn wordt ingeschonken. “Het is fijn om op basis van vertrouwen te kunnen werken, maar ik wil het wel duidelijk vastleggen. Wat lever ik en wat krijgt de klant er voor terug”, aldus de ondernemer 2.0 die inmiddels ook beter op de kosten let. “In het begin was ik te enthousiast bij de inkoop. Dan zie ik allemaal mooie dingen. Nu koop ik bewuster in. Het voordeel is dat ik binnenkort ook van een vaste locatie gebruik kan maken. Daar kan ik spullen achterlaten en ook de voorbereiding doen.” The Native Chef is dus kritisch op zijn budget voor de inkoop, maar hij wenst niet in te leveren op zijn visie. Dus liever rechtstreeks naar een regionale imker dan een potje honing uit de winkel. “het liefst werk ik met vlees van koeien die vrij in de wei lopen en alleen gras eten. Zie je mensen dat vlees eten, dan zie je blije gezichten.”
Ondernemerschap, het is voor Dennis vooral een keuze voor vrijheid. “Ik hoef er niet rijk van te worden, als ik er maar gelukkig van word. Mijn passie ligt zeker niet bij de cijfertjes, maar ik heb wel gezorgd voor een boekhoudprogramma die ik begrijp. Ik maak dus wel zelf de facturen, maar de belastingaangifte besteed ik heel graag uit. Ieder z’n vakgebied. Laat mij maar lekker eten maken.”
