Eigenlijk is het wel aandoenlijk. Mede-eigenaar Koen Nijland van Nijland Cycling geeft van tevoren aan dat hij het gesprek graag samen met zijn vader Willy en broer Luuk doet. Aangezien het de insteek van SOM’s Uitwisseling is dat ene ondernemer een kijkje neemt in de keuken van de ander zit hij dus toch alleen aan tafel. Als gastheer voor Arno Huisken, mede-eigenaar van Restaurant de Bagatelle in Mariënheem.
Het heeft iets aandoenlijks omdat het namelijk precies blootlegt hoe een familiebedrijf in elkaar steekt. Dat je verantwoordelijkheden kunt splitsen, maar het wel echt samen voor het zeggen hebt. Dat werkt zo bij Nijland Cycling, maar zeker ook bij Restaurant de Bagatelle waar Arno binnenkort weer versterking krijgt van broer Willy die op het oude nest terugkeert.”
Bij het Heetense bedrijf werken vader en moeder volop mee in het bedrijf en zelfs opa en oma zijn nog regelmatig op de werkvloer te vinden. “Opa is 91 en heeft hier nog een eigen ontwikkelhokje waar hij kan doen en laten waar hij zin in heeft. Natuurlijk niet echt meer in de productie, maar als je er naar vraagt, is hij hartstikke druk. Dan wil hij nog van alles doen zoals een zijspan maken…”
Arno, jouw moeder is ook nog zo actief of niet?
“Inderdaad, ze is 83 en hier nog vier of vijf dagen in de week te vinden. Een paar uurtjes hoor. Ze komt om half 10 en gaat rond half 12 weer weg. De bloemetjes nakijken, de was bijhouden.”
Jullie zijn beiden opgegroeid in een ondernemersgezin. Was de toekomst dus uitgestippeld?
AH: “Mijn ouders waren eigenaar van het toenmalige café Wapen van Raalte en dancing de Molenbar. Toen dat qua omzet achteruit liep, kwam mijn vader wel met de vraag wat onze plannen waren. Niemand had behoefte om het over te nemen. Anders was het toen mijn ouders de boel verkochten en twee jaar later de Bagatelle kochten. In eerste instantie zijn mijn ouders, mijn zus en oudste broer Willy daar begonnen. En na elders de noodzakelijke ervaring te hebben opgedaan, hebben Willy en ik het in 1994 overgenomen.”
Er is wel altijd sprake geweest van ondernemersbloed. Toch?
Ja, tuurlijk. Als ik naar mijn eigen kinderen kijk, zie ik het ook. De oudste wil na de HAVO naar de Hotelschool en de jongste wil kok worden. Ik heb ze nooit iets gezegd, maar het zit blijkbaar toch in de genen. Of ze het bedrijf dan overnemen, is de vraag. Ik denk haast wel eens: liever niet! Iedereen ziet vaak alleen de mooie kant van het bedrijf, maar je hebt ook een andere kant…”
En, Koen, hoe was het bij jullie? Als kinderen ook voorbestemd?
“Als je het hebt over dat het ondernemen in het bloed zit, dat is absoluut waar. De gesprekken aan de keukentafel gingen vaak over de zaak en als kinderen dachten we natuurlijk dat we het beter wisten. Maar, er is nooit met één woord gerept over voortzetten van het familiebedrijf. Wel kon mijn vader ons heel goed triggeren door te vertellen dat hij misschien wel iemand wist die het bedrijf wilde overnemen. Stonden wij meteen op de achterste benen: dat ga je toch niet echt doen, hè?”
Het is eigenlijk heel geleidelijk gegaan. Zes jaar geleden hebben mijn ouders, mijn broer en ik een appgroep gemaakt met als naam ‘Nijland Verkenners’. Daarin hebben we onszelf van alles afgevraagd. Willen we dit omdat het een mooi bedrijf is of omdat het familie is? En kan het überhaupt? We zijn er rustig in gegroeid. Er als broers bewust voor gekozen niet tegelijk te beginnen om eventuele ballast te vermijden. Eigenlijk zitten we nog midden in het overnametraject, maar het is super gegaan.”
Ik kan me voorstellen dat jullie wel eens boos worden als de buitenwereld denkt dat je in een gespreid bedje terecht bent gekomen…
AH: Dat is misschien anders als je direct bij een florerend bedrijf binnenkomt. Als we vanaf 1994 alleen maar hoogtij hadden meegemaakt, dan is het een gespreid bedje, maar ik heb echt momenten gehad van: zoek het allemaal maar uit. Ik ga wat anders doen. Die ander kant van de medaille hebben we meegemaakt en dat maakt je als ondernemer wel heel sterk.”
KN: “Ik ervaar het ook zeker niet als een gespreid bedje. Hooguit toen we nog veel jonger waren en niet hoefden te zoeken naar een vakantiebaantje.”
Dit is wel een goed moment om te omschrijven wat Nijland Cycling en Restaurant de Bagatelle precies doen en waar jullie je sterk voor maken.
KN: “Nijland Cycling is begonnen met het maken van een driewieler voor een jongetje met een beperking uit Heeten. En toen kwam er nog een klant. En nog één. En er kwam allerlei wetgeving waar mijn vader veel van af wist, dus toen is hij ook in de zaak gekomen. De zorgtak (Care) – aangepaste fietsen op maat voor minder validen – is na dertig jaar nog altijd de grootste tak van sport.”
AH: “Alles elektrisch?”
KN: “Daar zijn we al twintig jaar mee bezig, maar het percentage is wel behoorlijk toegenomen naar nu zo’n zeventig procent. Voorop staat dat het veilig, betrouwbaar en duurzaam moet zijn omdat het gaat om een kwetsbare doelgroep. We hebben wel allerlei creaties ontwikkeld om iemand weer op de fiets te krijgen. En daar is onze tweede tak (Creations) ook uit ontstaan. Andere, kleinere fietsmerken zagen dat wij snel ontwikkelen én produceren. Dus nu leveren aan hen exclusieve creaties als stadsfietsen en tandems op de Waddeneilanden. Onze derde tak is Cargo. Daarmee spelen we in op de behoefte in met name de steden om te verduurzamen. Bakfietsen in plaats van busjes. Inmiddels hebben we vijf verschillende cargobikes en de zesde komt er aan. Samengevat zitten we echt in een nichemarkt. We kunnen en willen geen grote aantallen leveren, maar juist maatwerkproducten in kleinere series.”
En Arno, je hebt een restaurant en verkoopt beleving?
“Klopt. En gastvrijheid. Zeker in deze coronatijd, als je na een lockdown van 2,5 maand weer open mag, merk je hoe erg mensen dat waarderen. Overigens hebben we tijdens de corona – was toevallig zo gepland – wel een flinke verbouwing gehad. Een gedeelte van het bedrijf heeft een nieuwe opzet gekregen waarmee we nadrukkelijk op zoek gaan naar de dertigers. Die willen meer beleving. Meer worden verrast.”
Nou, de doelgroep zit aan tafel…
KN: “Ik heb zelfs nog een etentje tegoed bij de Bagatelle, ha ha. Mijn vrouw was zwanger van de derde toen we dachten ‘we gaan nog effe uit eten’ voordat ie zich aandient. Bij de Bagatelle, dat doen we wel vaker. Maar toen gooide corona roet in het eten.”
AH: “We willen meer zijn dan alleen restaurant. Bij ons kom je voor een avond uit.”
KN: “Dat is ook precies wat wij willen. Als je jonge kinderen hebt, ga je als stel een paar keer per jaar uit eten en dan wil je ook echt een avond uit zijn.”
Je hoort overal dat mensen wat bewuster zijn geworden door corona. Geldt dat ook voor jullie als ondernemers? Misschien weer even met beide benen op de grond?
AH: “Dat sowieso. 2,5 Maand dicht maakt je wel heel bewust van je eigen kwetsbaarheid. Er is zo ongelooflijk veel handel weggevallen. De agenda liep binnen anderhalve week helemaal leeg.”
KN: “Dat is echt bizar.”
AH: “Ik ben gestopt om het omzetverlies bij te houden. Het is dit jaar gewoon een kwestie van pappen en nathouden. Proberen het verlies te beperken.”
KN: Wij hadden elke week overleg om te zien of er reden was tot extra maatregelen. En of het eventueel nodig was om van de overheidsregeling gebruik te maken.
” AH: “En?”
KN: “Nee, dat was niet nodig. De zorg liep iets terug, maar dat hebben we met de andere takken ruimschoots opgevangen. De fietsenmarkt heeft op dit moment de wind in de rug.”
We krijgen nog een mooie rondleiding, maar is er nog iets dat je aan elkaar wilt vragen?
AH: “Je doet de directievoering nu dus eigenlijk met z’n vieren. Ervaar je dat nog wel eens als lastig?”
KN: “Het was wel een proces ja.”
AH: “Ik heb het zelf namelijk ook ervaren. Mijn vader heeft, ondanks dat hij het niet zo bedoelde, toch altijd aan z’n tradities vastgehouden. En op het moment dat Willy en ik de Bagatelle overnamen, voelden we gewoon meer vrijheid.”
KN: “Luuk en ik willen natuurlijk vlammen, maar zetten onze ouders wel heel bewust in als coach. Met als opdracht om het ons te zeggen wanneer het fout gaat of als we er beter over moeten nadenken.”
