Na succesvol ondernemersleven geen rol aan de zijlijn voor supervrijwilliger Ton Groot Beumer
Hij is waarschijnlijk iemand die niet staat te popelen om z’n eigen memoires uit te geven. Maar mocht het ooit zover komen, dan geven we alvast een voorzet voor een titel: ‘Van rasondernemer naar supervrijwilliger’. Met die vier woorden vat je een groot deel, zo niet het hele leven van Ton Groot Beumer samen. De rode draad van dit artikel is dus ondernemerschap en vrijwilligerswerk. En ja, dat loopt enigszins door elkaar. “Ik heb gewoon heel veel energie. Zowel lichamelijk als geestelijk”, zegt hij bijna verontschuldigend.
We spreken elkaar enkele dagen na Ribs & Blues. Op het feestterrein is helemaal niets meer te vinden dat herinnert aan de jubileumeditie (25 jaar). Van die 25 afleveringen was Ton Groot Beumer er 24 bij als bestuurslid en inmiddels hanteert hij ook al weer 22 jaar de voorzittershamer. Tot zover de cijfers, maar ze zeggen ook alles over zijn gevoel. “Iets organiseren, dat is gewoon ontzettend leuk om te doen”, zegt hij ondanks de vermoeidheid met een stralend gezicht. “Tja, beter dan 2023 wordt het volgens mij niet. Althans, als je het bekijkt vanuit ons perspectief. Met wat wij voor ogen hadden met het invoeren van entreegeld. Hadden we dat niet gedaan, dan was het met dat mooie weer qua aantallen bezoekers geheid uit de hand gelopen. Nu was het aangenaam druk.”
Hij is niet de enige met zoveel dienstjaren, want vrijwel het gehele bestuur bestaat uit mensen van het eerste uur of in ieder geval oudgedienden. Daarmee drukken ze een stempel op het evenement, erkent ook Groot Beumer. “Toch heb ik nog steeds het idee dat we van toegevoegde waarde zijn. Al zeg ik er meteen bij dat we wel degelijk volop bezig zijn met het bestuur van de toekomst. Zo hebben we met het oog op de continuïteit afgesproken dat iedereen uitkijkt naar een potentiële opvolger. En we maken ook gebruik van een extern bureau dat ons begeleidt en adviseert, want met alleen een draaiboek voor de uitvoering redden we het tegenwoordig niet meer. Er gebeurt nogal wat in zo’n weekend. Het is een feest van hoog niveau. We zijn dit jaar gigadruk geweest met een aantal grote projecten. Zoals de lancering van de nieuwe huisstijl en de introductie van de entree. Dat laatste heeft ons zeker wel wat hoofdbrekens gekost”, zegt de Raaltenaar met gevoel voor understatement. “Het is dan zeker mooi om zoveel complimenten te mogen ontvangen als we met het bestuur even een rondje over het terrein maken. Dan wordt duidelijk dat alle Raaltenaren hartstikke trots zijn op dit feestje.”
Yogamomentje
We horen je denken: ‘dit is toch een ondernemersmagazine’. Dat klopt natuurlijk, maar als je Ton Groot Beumer in de schijnwerpers zet, ontkom je dus niet aan al z’n vrijwilligersactiviteiten.
Het typeert de persoon die hij nu is en eigenlijk altijd is geweest. Van Raalte900 tot een feestweekend voor het hospice en van activiteiten voor Salland Marketing tot de Rock’n Roll Businessclub; heel veel activiteiten en organisaties hebben geprofiteerd van zijn creatieve vermogen en organisatietalent. Het ene moment is hij aanjager, het andere moment die verbinder. De ene keer blijft hij wat langer hangen, de andere keer functioneert hij prima op de achtergrond. “Niet om mensen op de vingers te tikken, maar meer om als back-up te fungeren of om juist vanaf een afstand feedback te geven. Dan zie je ook eerder mogelijke verbeterpunten. Soms word ik midden in de nacht wakker en dan schiet me iets door het hoofd. Daarom heb ik wel een notitieblokje naast het bed liggen. Verder slaap ik prima hoor!”, zegt hij lachend. “Dat zijn die spontane momenten. Het gebeurt ook dat ik er speciaal voor ga zitten. Ik heb zo’n ouderwetse stoel op zolder en dan trek ik me even terug. Mijn yogamomentje. Misschien wel ja.”
Hoe hij het volhoudt om op iets oudere leeftijd – we zijn voorzichtig…- zoveel uren aan de samenleving te geven? “Vooral de lol met elkaar. Hoe druk je allemaal ook bent, er moet altijd ruimte zijn voor een geintje. Net als voor dat schouderklopje. Niet alleen de woorden van waardering uitspreken, maar ook de echte schouderklop geven. Ongeacht hoe klein of groot de klus is geweest. In mijn tijd bij Formido probeerde ik iedereen al een extra stukje aandacht te geven. Ook die jongen met de stofzuiger die er iedere keer weer voor zorgde dat het er hartstikke schoon was.”
Ha! De naam Formido is gevallen. Het is tijd om eens wat dieper in het ondernemersleven van TGB – zoals hij door velen wordt genoemd – te duiken. Met een functie als bedrijfsleider bij de Edah in eerst Wezep en later Zwolle leek hij het als twintiger niet slecht te hebben getroffen. Na enkele jaren dacht hij daar zelf anders over. “Ik was uitgekeken op de formule en op de wijze waarop ze met het personeel omgingen. Dus, het bijltje er bij neergegooid en ik kreeg van het UWV zes weken de tijd om na te denken wat ik wilde gaan doen. Daar was ik snel uit: het ondernemerschap lonkte.”
Hoe jong of hij ook was – we schrijven het jaar 1981 – Groot Beumer dacht meteen groot. Zijn oog viel op een te koop bord bij de Hubo aan de Heesweg in Raalte. Waarop hij binnenstapte bij de overkoepelende bouwmarktorganisatie Formido en de AMRO-bank (toen nog zonder ABN). “Een marktonderzoek moest aantonen of er ruimte was voor een tweede bouwmarkt in Raalte. De conclusie: totaal niet haalbaar. Toch gaf AMRO-bank een positief advies op mijn aanvraag voor een fikse lening. Waarom? Dat heb ik ze ook gevraagd en ze gaven aan vooral naar de ondernemer te hebben gekeken. Een mooi compliment natuurlijk en anno 2023 volstrekt ondenkbaar…”
Onderbuikgevoel
De startende ondernemer nam een bedrijf over dat er niet zo best voor stond. Of beter gezegd: zwaar in de min. En hij steekt niet onder stoelen of banken dat de eerste jaren bijzonder lastig waren. De negentiende Formido-vestiging in Nederland scheerde langs de randen van de afgrond. “Ik verkocht zelfs spullen aan een ander filiaal om weer cash te hebben voor het betalen van de rekeningen. Toch wist ik dat het mogelijk moest zijn. Ik zeg altijd: geef geluk een kans. En een ander motto is toch wel: volg je onderbuikgevoel, want dat liegt nooit.”
Het ging er kort langs, maar Formido Raalte bleef in de benen. En zie, in 1985 waren er weer wat centjes. Tijd om even rustig te genieten van het ondernemerschap zou je denken. Niet bij Groot Beumer, want door anticyclisch te denken, realiseerde hij juist de eerste uitbreiding. Het was het begin van een mooie ondernemersreis. “De negentiger jaren waren heel goed en dat gaf de kans om de bouwmarkt telkens weer een stukje te vergroten.”
Hier staat dus de echte ondernemer op?
“Het draait om wat je wilt bereiken. Het klinkt misschien gemakkelijk, maar ik heb geld nooit belangrijk gevonden. Het is slechts een hulpmiddel om je ambitie te verwezenlijken.”
Het gesprek komt op ambitie en dan valt al snel de naam Wilfried Akkersdijk. Zijn medewerker (“de eerste keer afgewezen, de tweede keer aangenomen”), collega en later ook compagnon. “Iemand die van nature sterk is in het management”, omschrijft Groot Beumer hem. Die dus ook over een gezonde portie ambitie beschikt, want in 1997 liet hij zich ontvallen voor zichzelf te willen beginnen. Lang verhaal kort: het betekende de start van het duo Wilton, de naam die ook aan hun vennootschap onder firma werd gegeven. “Het was goed om samen verder te gaan. Met het oog op de toekomst en de verruimde openingstijden.”
Een jaar later zette het duo een nieuw bedrijf op: Kluszon. Het idee was zowel een gouden combinatie (klant koopt zonwering bij Formido en laat de klus verzorgen door Kluszon) als de perfecte aanvulling op het assortiment (wil je een knikarm aan het zonnescherm, dan verwijzen we je graag door).
Als je zoals Groot Beumer met Formido een zaak overneemt die zwaar in de min staat en je krijgt het meer dan goed aan het draaien, dan moet er toch een bepaalde succesformule zijn. “Bij Formido hadden we de klant altijd hoog in het vaandel staan. Ja, ik weet het. Iedereen zegt dat, maar wij investeerden bijvoorbeeld veel in verkooptraining van het eigen personeel. En ik hamerde er altijd op dat we geen spijkers en tuinhout verkochten, maar de invulling van een behoefte. Advies op hoog niveau. Dat was de meerwaarde voor de doe-het-zelver en de reden dat zijn/haar auto bijna vanzelf naar de Heesweg reed.”
Silicon Valley
Over het algemeen was Akkersdijk meer bij Formido te vinden en zijn compagnon meer bij Kluszon. En gezien de leeftijd en ambitie van de jongere ondernemer was het een soort van logisch dat in 2004 een wisseling van de aandelen plaatsvond. Groot Beumer werd voor honderd procent eigenaar van Kluszon en andersom gold dat voor Akkersdijk met Formido. Alles in goede harmonie. “Wilfred heeft meer dan eens uitgesproken dat hij de bundeling van krachten enorm heeft gewaardeerd. En dat we met respect met elkaar zijn omgegaan. Ook al waren we verschillende karakters. Ach, dat werkt juist goed. Dat zie ik terug in het bestuur van Ribs & Blues. Daar worden dan soms felle discussies gevoerd, maar altijd op basis van respect.”
De aandelenwissel was tevens het startsein voor TGB om na te denken over zijn eigen toekomst. Een jaar later was de kogel al door de kerk: werknemers Rudi van Breen en Geert Reimert wilden bij Kluszon graag het roer overnemen. “We hebben toen een nieuwe BV in het leven geroepen waarbij we alle drie eigenaar werden. En gelijk is de afspraak gemaakt dat ik er op 31 december 2008 uit zou stappen. Dat gaf de heren de tijd om financieel te wennen aan het eigenaarschap. Zo’n afspraak ontstaat door goed met elkaar te praten. Helaas wordt daar in het bedrijfsleven vaak te weinig tijd voor genomen…”
Inmiddels is hij dus al een tijdje uit het werkende leven en dat geeft ruimte om met een andere bril naar het ondernemersleven en -klimaat te kijken. Natuurlijk beaamt hij ook het gevoel dat we wel eens wat meer trots mogen uitstralen. Maar of het nu nodig is om de regio á la Brainport Eindhoven in de markt te zetten als een soort Silicon Valley voor de maakindustrie of innovatieve voedselproductie, dat vraagt Groot Beumer zich sterk af. “Er zijn inderdaad regio’s die zich manifesteren, maar daar zitten we hier toch helemaal niet op te wachten. We hebben verschillende mooie bedrijven, maar het ondernemersklimaat is hier toch niet anders dan elders? Wat ik hier wel echt bijzonder vind”, schuift hij naar het puntje van zijn stoel, “is het feit dat het aantal faillissementen echt laag is. Dat zegt mij dat we hier niet gauw opgeven. Maar om dat nu als uithangbord te gebruiken…”
Het brengt ons op ‘Raalte geeft Ruimte’. Het overkoepelende verhaal dat is opgetuigd om de gemeente meer op de kaart te zetten als aantrekkelijke werkgever. Als een gemeente waar prachtige uitdagingen wachten op zowel werkgevers, werknemers als studenten, waar het heerlijk wonen is en waar je ook nog eens geweldige recreatiemogelijkheden tot je beschikking hebt. Groot Beumer moet er van zuchten.
“Ik heb niet begrepen waarom dit nodig is. Wat is het doel? Komen hierdoor meer ondernemers naar Raalte? Ik geloof het niet. Het is jammer geld. Zet je het in vanuit dorpspromotie, prima. Maar dan moet je het ook groter aanpakken en er een vast team met mensen opzetten.”
Hij wil er maar mee aangeven dat we ons in Raalte prima weten te redden. Dat we best zonder zo’n marketinginstrument kunnen. De oud-ondernemer verwijst naar de zuilen die op diverse locaties in het centrum zijn opgesteld in het kader van het 900-jarig bestaan van Raalte. “Dat is wel een donders mooi voorbeeld. De zes zuilen kosten zo’n € 6.000,- en zijn nu betaald dankzij sponsoring van het lokale bedrijfsleven. Hét bewijs dat we zo’n overkoepelend iets als ‘Raalte geeft Ruimte’ helemaal niet nodig hebben.
Geen advies, wel sparren
Hij mag dan al een tijdje geen ondernemer meer zijn, Groot Beumer is nog altijd lid van Kring Raalter Werkgevers. Het is handig om bij te blijven met ontwikkelingen. Vooral met het oog op al z’n vrijwilligersactiviteiten en hij vindt het nog steeds geweldig om met ondernemers in gesprek te gaan. Te luisteren naar hun verhalen en ervaringen. Netwerken met een biertje in de hand, veel mooier wordt het niet voor hem. “Aangezien ik het zelf al heb meegemaakt, heb ik een specifieke nieuwsgierigheid naar hoe ondernemers hun leven na het ondernemerschap gaan invullen.”
Wat zeker ook een regelmatig terugkerend onderwerp is, is de huidige goede band van ondernemers met de ambtenaren in het gemeentehuis. “Daar zit nu een groep mensen die snapt hoe het werkt. Ze beseffen dat een ondernemer altijd de grens opzoekt en toch kijken ze binnen de kaders wat er mogelijk is. Die ervaring heb ik vanuit Ribs & Blues bijvoorbeeld ook met de mensen van Beheer & Onderhoud. “Zij weten hoe het is om in onze schoenen te staan en andersom geldt dat ook. En dan is het heel prettig werken.”
Wie denkt dat Groot Beumer zich met al z’n ervaring en wijsheid gemakkelijk opdringt om ondernemers te kust en te keur te bestoken met ongevraagd advies komt bedrogen uit. En kent hem dus niet goed. “Neeeee! Het is juist een hele bewuste keuze om dat niet te doen. Zelf heb ik mijn hele leven al een hekel aan ongevraagd advies. Als ik advies wil hebben, dan vraag ik er wel om. Dan sta je er ook voor open. Zeker als iemand op een bepaald terrein echt verstand van zaken heeft. Helaas zie ik om me heen teveel bedrijfsadviseurs die op de stoel van de ondernemer willen zitten, de structuur veranderen en reorganiseren. Na een half jaar zijn ze vertrokken en de ondernemer zakt weer weg.”
De rol van adviseur past ‘m dus niet. Toch wordt hij regelmatig benaderd of ze vrijblijvend met hem mogen kletsen. Een beetje sparren. Daar staat TGB zeker voor open. “Er zijn heel veel mensen die het beter weten dan ik, maar het is mooi dat mijn mening wordt gewaardeerd. Nee, daar hoef ik helemaal geen geld voor. Een kop koffie is genoeg!”
Spiegel voorgehouden
Als we de tweede kop koffie op hebben, is het meeste wel gezegd. Rest misschien alleen nog de vraag wat zijn grote trots is. Het antwoord is even mooi als verrassend. “Dat ik ben opgegroeid in Lierderholthuis en in 1975 aan de wieg heb mogen staan van het Bosfeest. Begonnen als fuif heeft het zich ondanks en dankzij hoogte- en dieptepunten ontwikkeld tot een volwassen evenement. Net als bij ondernemers merk je dus dat vrijwilligersorganisaties heel veel aan kunnen.”
Om vervolgens af te sluiten met zijn grootste trots. “Zonder mijn lieve vrouw Janny en onze kinderen Mirjam en Bart had ik dit allemaal niet kunnen doen. Zij hebben mij alle kansen gegeven en op een fantastische manier ondersteund. Dat is ongetwijfeld niet altijd gemakkelijk geweest, maar ze deden het wel. Janny was én is mijn sparringpartner en klankbord. Zij heeft me regelmatig een spiegel voorgehouden en heel terecht op de rem getrapt als het allemaal te gek werd. Dat maakt me supertrots. Op alle drie!”
