“Ja, laatst moest ik ook een nieuwe medewerker inwerken”, zei de Sallandse ondernemer tegen mij. “En na een half uurtje vroeg ik de medewerker: ‘Snap ie het noe of snap ie het nie?’ Hij knikte van wel, maar mien gevoel zei dat hij er niks van snapte. Ik vind het niet erg dat ze het niet snappen, maar zeg dat dan of stel vragen.”
Ja, dacht ik, daar krijg ik geen speld tussen, maar zo werkt dat niet altijd….
Lang geleden, toen er nog geen mobiele telefoons waren, reed ik naar het hoofdkantoor van mijn toenmalige werkgever in Helmond.
Mijn collega, Jan-Hein met kort stekeltjeshaar, nam afscheid van het bedrijf. We gingen daarom eten in een pizzeria. Mijn collega’s waren rumoerig en omdat ik niet goed hoorde naar welke pizzeria we gingen zei ik gemakshalve: “Ik rij wel achter je aan.”
“Ja, dat is prima”, zei Jan-Hein, “Ik ben met een blauwe Ford Sierra, maar ik moet nog even naar mijn appartement om wat spullen op te halen.” Ik knikte maar vroeg niet naar het adres van het appartement.
Aan het einde van de werkdag lopen we met de andere medewerkers naar de parkeerplaats en ik verlies Jan-Hein uit het oog. Verdorie! Ik loop snel naar mijn auto en kijk onrustig om mij heen. Aha, daar is die blauwe Ford en ja hoor, ik zie ook dat stekeltjeskapsel.
De achtervolging werd ingezet. Eindhoven. Mmmhhh, nooit geweten dat hij daar een appartement had. De snelheid ging omhoog. Nou, denk maar niet dat je mij losrijdt, grappenmaker! Oei, ik rijd weer door oranje….
Eenmaal in Eindhoven ging de portier van de auto open…en wie stapte daar uit… precies niet Jan-Hein!
Jeetje, wat een blunder. Met zweet onder mijn oksels reed ik terug naar Helmond. Met een beetje zoeken en nu wel vragen aan bewoners vond ik uiteindelijk de straat waar de pizzeria zich bevindt. Al mijn collega’s stonden al op me te wachten.
Waar bleef je nou?
André Duteweert
Uitzendbureau Salland
