Rob Haspels werkt als meesterschoenmaker én als vrachtwagenchauffeur
“Nou, dat begint goed!” Op ons ritje stukgoed in Twente komen we op het eerste adres in Hellendoorn en er hangt een briefje op de ramen. Gewijzigde openingstijden in verband met de voorjaarsvakantie. Rob Haspels waagt er nog een telefoontje aan en besluit de pallet dan maar weer mee te nemen. Op naar het volgende adres! Wie denkt dat een vrachtwagenchauffeur het gemakkelijk heeft, moet maar eens een ritje meemaken. Toch kruipt hij elke vrijdag weer met een grote grijns achter het stuur van zijn bakwagen. Eén dag in de week is hij ‘king of the road’. De andere werkdagen is hij de koning van zijn eigen schoenenatelier in Deventer.
Schoenmaker (van unieke maatschoenen) en vrachtwagenchauffeur. Het zijn twee totaal verschillende werelden. Dus ergens moet Rob toch wel zijn geïnspireerd door familieleden, buren of vrienden. “Nee hoor”, zegt hij met een glimlach op zijn gelaat. “Er is geen enkel familielid die op een vrachtauto rijdt. Wel kreeg ik te horen dat ik in mijn jeugd vaak voor het raam stond om naar het verkeer op de provinciale weg te kijken. En ik had speciale belangstelling voor auto’s met drie ruitenwissers…”
De verklaring voor zijn ‘uitspattingen’ op ’s Heeren wegen is even simpel als duidelijk. “Ik ben geen man die fulltime met hetzelfde bezig kan zijn. Hoe leuk of het ook is. Daarom ben ik op zoek gegaan naar iets heel anders dan ambachtelijk schoenmaker. Ik heb voor mezelf een lijstje gemaakt en de rode draad was wel dat ik hou van fysieke arbeid en graag onder de mensen ben. En het leek me ook wel grappig om het groot rijbewijs te halen”, aldus Haspels die vervolgens op zoek ging naar een werkgever. “Eerst heb ik contact gehad met een uitzendbureau in Zwolle, maar dat voelde niet goed. Hoe ik vervolgens bij Tielbeke in Lemelerveld terecht kwam, is wel grappig. We wonen in Deventer dicht bij de N348 en daar zie ik veel vrachtwagens van Tielbeke voorbij rijden. Dus, ik heb ze maar een mail gestuurd. Anderhalf uur later werd ik uitgenodigd voor een gesprek…”
Tekst: Rudi Buitenkamp | Fotografie: Lise Koekoek en Rudi Buitenkamp
Niet voor het geld
En de rest is geschiedenis! Haspels kroop in eerste instantie voor twee dagen in de week achter het stuur van de bakwagen, maar dat was toch wel wat moeilijk te combineren. Tielbeke stelde zich op als de flexibele werkgever die maar wat blij is met extra handjes en ging akkoord met één dag in de week. “In principe op vrijdag, maar in noodsituaties mogen ze me altijd bellen. Dan kan ik kijken of ik eventueel iets kan schuiven.”
Inmiddels zijn we in het Twentse gehucht Azelo beland. Ik beken eerlijk dat ik het alleen kende van het knooppunt dat je vaak in de verkeersinformatie voorbij hoort komen, maar het is dus echt een dorp. Zo leer je onderweg ook nog wat! De Tielbeke-chauffeur manoeuvreert zijn vervoermiddel eenvoudig over drempels, door het buitengebied en over boerenerven. “Ben net weer voor vijf jaar goedgekeurd!”, geeft hij aan de laatste test goed te hebben doorstaan.
Als de vracht is gelost, zetten we koers naar het bedrijventerrein van Hengelo. Een gebied dat wordt gedomineerd door grote autodealers. Terug op de A1 kunnen we nog net even iets meer te weten komen over zijn motivatie. Is het de romantiek die weerklinkt in de liederen van de rijdende troubadour Henk Wijngaard? “Nee”, lacht Haspels. “Met een werkdag van 10 uur is het gewoon aanpakken.” Is het dan voor de prettige bijverdienste? “Nee hoor! Voor het geld hoef ik het ook niet te doen. Ik omschrijf het zelf graag als de harmonie in het werkzame leven.”
Chronisch nieuwsgierig
O jee. Meesterschoenmaker, vrachtwagenchauffeur en nu ook nog poëet? Dit wordt een verhaal dat zich bijna vanzelf schrijft! Haspels ziet me wegdromen bij die laatste mooie woorden en pikt de draad van het gesprek weer op. “Het is voor mij denk ik de ultieme combinatie van een enorm stuk vrijheid en mijn chronische nieuwsgierigheid. Maar bovenal, ik ben effe weg uit het andere bestaan. En stilzitten, dat past niet bij mij. Het leven is te kort om vastgeroest te raken”, vertelt hij met zijn westerse tongval.
SOM’s passie
Niets ten nadele van mensen die in loondienst arbeid verrichten, maar ondernemers staan bekend als hardwerkende mensen. Een 36-urige werkweek, daar lachen ze om. 40 Uur is standaard en meestal wordt het wel 50 of 60 uur. Of zelfs nog meer. En klagen, dat doen ze amper. De grote vraag is natuurlijk hoe ze het volhouden. In deze rubriek ontrafelen we iedere editie het geheim van de smid: hoe maakt de ondernemer in zijn of haar spaarzame vrije tijd het hoofd schoon? Rob Haspels, eigenaar van Haspels&zn vindt z’n ontspanning in een andere baan. Die van vrachtwagenchauffeur!
