Hans en Helga Meulman hebben hun vakantieparadijs op een steenworp afstand van Raalte
Niets ten nadele van mensen die in loondienst arbeid verrichten, maar ondernemers staan bekend als hardwerkende mensen. Een 36-urige werkweek, daar lachen ze om. 40 Uur is standaard en meestal wordt het wel 50 of 60 uur. Of zelfs nog meer. En klagen, dat doen ze amper. De grote vraag is natuurlijk hoe ze het volhouden. In deze rubriek ontrafelen we iedere editie het geheim van de smid: hoe maakt de ondernemer in zijn of haar spaarzame vrije tijd het hoofd leeg? Voor deze editie spreken we met Hans en Helga Meulman van Tegelzetbedrijf Hans Meulman in Raalte.
Zijn liefhebberij begon in de jonge jaren met de kippen op de boerderij. Zij bracht een deel van haar jeugd door in een heel mooi bos in het buitengebied van Raalte. Het bosperceel is gebleven en inmiddels uitgegroeid tot een prachtig privépark. De kippen zijn inmiddels ingeruild voor o.a. kroonkraanvogels, paradijsvogels, tropische duiven, blauwe en witte pauwen en fazanten. We krijgen deze avond een prachtig inkijkje in de bijzondere leefwereld van Hans en Helga Meulman!
Nadat ze het toegangshek open hebben gezet, verwacht je na elke bocht op de plaats van bestemming te zijn. Toch duurt het wel enkele minuten voordat het zandpad ons naar het buitenverblijf van het echtpaar leidt. Hier brengen ze menig uurtje door, zowel door de week als in het weekend. “Als je dit hebt, hoef je toch niet op vakantie?”, stelt Hans terecht vast. “Het is echt ons plekkie”, vult zijn vrouw aan. “En het voordeel is dat je toch een klein stukje moet rijden. Als je hier woont, ben je echt altijd aan het werk. Dan is het geen hobby meer.”
Fotograaf William Kemperman en ik kijken onze ogen uit. Tijdens een korte wandeling zien we prachtige bomen, struiken en planten en stuiten we op een grote vijver. “Dat is mijn hobby”, zegt Helga, terwijl ze wijst naar enkele fraaie graskarpers. Woonachtig aan de voet van de Sallandse Heuvelrug (William) en op loopafstand van landerijen, bossen en havezaten zijn we echt wel iets gewend, maar we wanen ons voor even in het paradijs.
Op verschillende plekken komen we een aantal caravans tegen. “Voor de kinderen”, leggen ze uit. “Die vinden het ook heerlijk om hier te zijn. Precies zoals wij hier dertig jaar geleden ook zijn begonnen. Voordat we gingen samenwonen, was het een mooi weekendverblijf.” Het eindstation van de wandeling is het buitenverblijf van de Meulmans. Verwacht geen kasteel of landhuis, maar wel een leuke plek om te slapen met een dakterras en ook een overkapping. Prima voor een paar overnachtingen, een gezellige barbecue en verder gewoon genieten van rust en natuur. Als je er langer dan een kwartier bent, ga je echt op in het leven van de Sallandse ‘jungle’. Of je nu wilt of niet. Je hoort geen auto’s, alleen de geluiden van de natuur. Het is een oase van rust waar je je heerlijk kunt terugtrekken uit de hectiek van alledag.
Volle luiers
Het zou ook een prachtige trouw- of feestlocatie kunnen zijn, maar Hans en Helga schudden direct hun hoofd bij die suggestie. “We hebben hier wel eens gezelschappen gehad voor een trouwplechtigheid. Dan geef je van tevoren aan dat ze geen rommel moeten achterlaten, maar ben je later alsnog in de weer om volle luiers op te ruimen…” Wel haken ze soms aan bij Open Tuin Dagen, want dan mag je verwachten dat er alleen gelijkgestemden over ‘de vloer’ komen. En ze zetten hun poort graag open voor de leden van de landelijke vogelclub waarbij ze zelf ook zijn aangesloten. “Dat zijn de echte liefhebbers. We wisselen veel informatie uit en leren van elkaar. Ook Burgers’ Zoo heeft nauwe contacten met onze vereniging. Als we bijvoorbeeld een vraag hebben over een bepaalde ziekte kunnen we bellen met de specialisten van de dierentuin. Waarom ze ons helpen? Omdat we werken met vogels van dierentuinniveau. Echt hoogwaardig materiaal!” Maar – we moeten die kritische vraag toch stellen – hoe zit het met die hokken voor de vogels? Een echte liefhebber stopt een dier toch niet achter gaas? Hans voelde ‘m blijkbaar al aankomen,
want hij heeft z’n antwoord meteen paraat. “We hebben juist grote rennen gecreëerd. Honderd vierkante meter voor twee vogels. En het is vooral ook hoog zodat ze met hun vaste rituelen aan de slag kunnen. Sommige vogels paren namelijk al vliegend. Als ze hun natuurlijk gedrag niet kunnen vertonen, moet je er niet aan beginnen. Dat is toch wel onze stelregel.”
Natuurliefhebbers waren ze altijd al en inmiddels kunnen we constateren dat ze ook kenners zijn als het gaat om natuurbeheer. Soms moet je de natuur z’n gang laten gaan, maar soms is het ook goed dat de mens ingrijpt. Bijvoorbeeld als na een storm een aantal bomen is omgewaaid en je een prachtige open plek kunt creëren. Of als een serie struiken in de verdrukking dreigt te komen. Waar halen ze toch die wijsheid vandaan dat ze precies weten wat je moet doen. “Ach, een deel is boerenverstand, een deel logica, je probeert eens wat en tja, toch ook een klein beetje Google”, zeggen ze lachend. De rode draad is dus dat ze altijd bezig zijn. Een ander ziet dat waarschijnlijk als een belemmering, maar Hans denkt daar heel anders over. “Ik kan niet ontkennen dat je hier altijd veel onderhoud hebt. En ik ga ook niet ontkennen dat ik er veel ontspanning uit haal. Stilzitten is niets voor mij. Net als in het dagelijkse tegelwerk of het sanitair zijn we elke dag bezig om iets moois te maken.”
